Taş üstünde taş, kalmadı

7 Ekim 2023’te başlayan savaş, aylar boyunca sürdü… Gözyaşının kuruduğu, çığlıkların yankısının bile yorulduğu aylar… Bir çocuğun ağlamasıyla başlayan, binlerce çocuğun ölümüyle biten bir sessizlik…

Ve o sessizliği dünya sadece izledi.

Bir ülke, şehirleriyle birlikte neredeyse haritadan silindi. Sokaklar toz bulutuna karıştı; hayatla birlikte umut da yıkıldı.

Bir anne, enkaz altından elinde oyuncakla çıkan çocuğunu ararken “barış masası” daha yeni kuruldu.

Oysa sorulacak soru basit;

Madem bir imza ile bu zulüm durdurulabiliyordu, neden aylarca süren bu yıkımı izlediniz?
Çocuklar ağlarken, anneler feryat ederken dünya neden sessiz kaldı?
Binlerce yitip giden can geri gelebilecek mi?
Bunun hesabını kim verecek?

Ve şimdi…

Mısır’da, Türkiye’nin samimiyeti dışında kalan ülkeler gülücükler atarak, tokalaşarak, diplomatik iltifatlar eşliğinde bir barış imzaladı.

Ama şu soru hâlâ ortada duruyor;

Yapılan barış gerçekten sürdürülebilecek mi?
Birçok konuda güven vermeyen İsrail bu konuda güven veriyor mu?
Filistin’in barış koşulları açık; peki, İsrail’in taahhütleri ne kadar samimi?

Ve neler olduğu net olarak belli değil.

Barış kalıcı olacak mı, yoksa bu da bir sonraki fırtınanın sessiz önsözü mü?

Zaman gösterecek elbette…

Ama herkes biliyor ki; Yıkımın ortasında atılan bir imzanın ağırlığı, çocuk mezarlarının sessizliğinde yankılanır.

Bunca acının ardından gelen gecikmiş bir barış ne kadar anlamlı olabilir?
Bir bebeğin susan nefesi hiçbir diplomatik metinle telafi edilebilir mi?

Ve biz…

Uzaktan izleyen, dua eden, arabuluculuğa samimiyetle gayret eden ülkeler…

Barışın bir ucundan tutmak elbette kıymetli, ama asıl mesele o imzanın ardında gerçekten bir vicdan kalıp kalmadığıdır.

Savaşın başından barış gününe kadar samimiyetle gayret eden Türkiye, bundan sonra da barışın güvencesi olmalıdır.

Barış dedikleri bazen sadece kalemle çizilmiş bir sınırdır.

Oysa gerçek barış, bir çocuğun, bir annenin, babanın, kardeşin korkmadan uyuyabildiği gecede başlar.