Nihat Kaşıkcı

Evvela, İmralı Heyeti’nin en önemli ismi Sırrı Süreyya Önder’e, Yüce Allah’tan acil şifalar diliyorum. İnşallah tez zamanda şifa bulur. Zira anlaşıldı ki, Terörsüz Türkiye sürecinin, onun gibi dürüst ve samimi ‘öncülere’ ihtiyacı var.

DEM Parti TBMM Grup Başkanvekilleri Gülistan Kılıç Koçyiğit ve Sezai Temelli, Adalet Bakanı Yılmaz Tunç’u ziyaret ederek, devam eden ‘Terörsüz Türkiye’ sürecinde gelinen durumu konuştu. Hadi şuna, ‘DEM Partinin bazı taleplerini iletti’ diyelim.

Görüşme sonrasında, basın açıklamasını Gülistan Koç yaptı.

Bu ülke;

20 yıl önce, İsrail’in beş para etmez Heron’larını satın alabilmek için kıvranıyorken, bugün dünya İHA ve SİHA pazarının yüzde 65’ini ele geçirmiş durumda.

TCG Anadolu SİHA/Helikopter gemisini yaparak, milyarlarca dolarlık uçak gemilerinin pabucunu dama atacak süreci başlattı.

İktidara kökten muhalif olanlar, yapılan her iyi iş de dâhil, yerin dibine batırmaya bayılıyor. Sanki bir yaşam biçimi olmuş, her şeye muhalif takılmak. Hani, ekmek yedirmiyor da değil.

Madalyonun bir yüzünde, her şeye karşı olmanın, her şeyi eleştirmenin, her şeye çamur atmanın getirdiği bir konfor alanı var.

Öteki yüzünde ise; yüzlerce iyi işe rağmen, arada bir yanlış iş olduğunda, bunu eleştirmekten çekinenler bulunuyor. Kendisini iktidara yakın olarak konumlandıran yazar-çizer ve STK yöneticileri, ayan beyan ortada olan bazı hatalı uygulamaları dahi, adını koyarak eleştirmekten kaçınıyor. Meselenin kıyısında köşesinde dolanıyor, fakat bamteline dokunmuyor.

Zaman zaman, kamu görevlisi okuyucularımı kızdırma pahasına dile getirdiğim bir husus var: Osmanlı’dan devraldığımız en kötü miras unsurlarından birisi bürokrasidir.

‘Memur’ kavramı, Arapça kökeni itibarıyla; ‘görevlendirilmiş, emir alan’ gibi bir anlam ifade etse de geniş tanımlamayla ‘bürokrasi’ diye isimlendirdiğimiz ‘kamu personeli’, aslında kendisini ‘ülkenin sahibi’ konumunda görür.

Burada kastettiğimiz, alt kadrolardaki kamu personeli değil elbette. Bir sınır çizmek mümkünse, ‘Daire Başkanı’ statüsünden yukarı, ‘amir’ mevkiindeki kamu görevlilerinin oluşturduğu genel kadroyu kastediyoruz, ‘bürokrasi’ derken.

2011’den beri aynı tezi savunuyorum: İran ile İsrail, birbirinin varlık sebebidir ve aralarındaki çekişme de sadece bir kayıkçı kavgasıdır.

Geride kalan 14 senedeki, ABD ve İsrail’in, İran’ı yerle bir etme tehditlerinin sayısını, sözün sahipleri dahi unutmuştur. İran’ın, ABD ve İsrail’e karşı sık sık savurduğu ‘yakarım-yıkarım’ tehditlerinin bir etkisi kalmadığı gibi, Lübnan ve Suriye’deki uzantılarının budanmasıyla birlikte, sesi soluğu da epeyce kesildi.

Haçlı Seferlerinden beri İran ile Batı arasındaki, kaba saba tehditlerle perdelenmeye çalışılan örtülü ittifakı analiz etme gayreti de galiba bizim zaafımız. Her neyse…

İçimizde bir yığın ‘İrlandalı’ var; ne yazık ki!... (İrlandalı kardeşlerimiz alınmasın; bu tabirin onlarla alakası yok.) Yeni değiller. Tam 200 yıldır, bu toprakların kaymağını yer, fakat aidiyet hissetmezler. İster, ‘Tanzimat kafalılar’ deyin… İster, Batı müptelaları… Aynı kapıya çıkar.

Adını ne koyarsanız koyun, onlar ‘Sömürge devşirmeleri’dir. Kimileri içimizdeki, ‘nesebiyle sorunlu’ olanlar; kimisi de soyu sopu bizden olsa da, zihni devşirilmiş mankurtlardır.

Ne zaman Türkiye azıcık belini doğrultmaya kalksa, koro halinde parazit yapmaya başlarlar. Eh, 200 sene önce yola çıktıkları ve ‘Batıdan çarklı’ olduklarından sebep; medyada, sanat camiasında, akademide, yüksek bürokraside hep onların borusu öttü. Tabi, yakın zamana kadar…

İmralı’daki terör elebaşı, PKK’nın silah bırakması ve kendini feshetmesi çağrısını 27 Şubat’ta yapmıştı. Üzerinden 40 gün geçti. Bu süre içinde, PKK’nın bazı unsurları ile DEM’in ‘Türk Solu’ kanadı, deyim yerindeyse ayak sürüdü.

Terörden nemalanan Kandil Baronları ile Suriye’de ABD entarisinin altında örgütçülük oynayan sefiller, Öcalan çağrısının muhatabı olmadıklarına dair çıkarımlar yapmayı denedi. Hatta DEM’cilerin bir kısmı, çağrının ‘yazılı olmayan’ kısımları olduğu iddiasıyla, dar alanda kısa pas yapmaya çalıştı.

Fakat… Ortada net bir hakikat var: Türk Devleti, öyle veya böyle, bu terörü bitirecek. Dünyanın şu andaki gidişatı da bunu kolaylaştırıyor. ABD, Çin’le girdiği iktisadî savaşta iyice vites yükseltti. Yani Başkan Trump ve ekibinin, Suriye’deki sefillerle uğraşmaya ne vakti, ne de parası var.

ABD Başkanı Donald Trump’ın, ağırladığı ülke liderleriyle kameralar önünde ‘yarı açık’ müzakere yürütmesi, görüşmelerin arka planına ilişkin bazı ipuçları veriyor.

İsrail adlı terör örgütünün elebaşı olan Binyamin Netanyahu’yu ağırladığı son görüşme de bu teze dair hayli ufuk açıcı oldu.

Yaklaşık bir buçuk ay önce, soykırımcı Netanyahu, Trump’a ilk ziyaretini gerçekleştirmişti. O görüşme sırasında, Siyonist katilin yüzünde güller açıyordu. Trump, Uluslararası Ceza Mahkemesi’nin, hakkında yakalama kararı çıkardığı bu caniyi, ABD’nin en önemli konuklarından birisi gibi karşılamıştı. Hatta o kabulde uygulanan ‘protokol’, terör elebaşı Netanyahu’yu bile şaşırtmış gibiydi.

Verilen görüntü, tam da ters yönde yüzen ördek misali… Önce bir durum tespiti yapalım:

Para kuleleri… Belediye ile işi olan iş adamlarından toplanan ‘bağış’ ve haraçlar… Saatlerce süren para sayma işleri ve paradan kuleler… Sonrasında, içeriden yapılan ‘servisle’, pisliklerin dışarıya sızması…

İstanbul İl Kongresi… Delege iradesinin kırılması… Ortalığa saçılan ‘delege satın alma’ iddiaları…

Araya, önce Suriye’deki gelişmeler girdi. Mazlum Abdi denilen teröristin, Suriye Cumhurbaşkanı Ahmet Şara ile vardığı mutabakat, PKK ve bileşenlerine biraz zaman kazandırdı.

Öyle ya, ortada bir anlaşma varsa, o anlaşmanın uygulanması için belli bir süre gerekecekti. PKK ve yancıları, o süreyi tepe tepe kullanmalarına rağmen, mutabakatla öngörülen adımları attıklarına dair bir emare yok.

Derken, CHP ve İstanbul belediyeleri eksenli yolsuzluk, casusluk ve teröre destek gerekçeli yargısal olaylar araya girdi.

Cumhuriyet'i kurmuş olma iddiasındaki CHP’nin, giderek fabrika ayarlarından uzaklaştığını sık sık dile getiriyoruz.

Ve bu partinin, Türkiye için bir ‘ulusal güvenlik sorunu’ haline gelmekte olduğunu da…

İktidar veya muhalif olsun, tüm partiler, birbirleriyle rekabet halinde bulunur. Bu, aynı zamanda demokratik düzenin de gereğidir.

Tuz da kokmuş diyeceğiz; ama İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nden ortalığa saçılan pislikler, tuzun kokmasından da öteye erişmiş.

Adamın inşaat şirketinde çalışan elektrikçisi, sıvacısı, şoförü, çaycısı, danışanı, danışmayanı adına şirketler kuruluyor…

Ortada doğru dürüst sermayesi bile olmayan sözkonusu şirketlere, belediye iştiraklerinden milyarlarca liralık ihale veya alım-satım işleri paslanıyor.

Mazisi, 1839 Tanzimat Fermanı’na kadar uzanır. Özeti; gâvura ‘gâvur’ denmeyecek…

Peki kim bu gâvurların hamisi? Elbette Avrupalı emperyalist yamyamlar…

Bir kere kaptırmıştık yakayı. Arkası çorap söküğü gibi geldi.

Bir kifayetsiz muhterisin kişisel kariyer hesaplarına feda edilen, koskoca bir parti…

Bağımsız Türk Yargısının verdiği tutuklama kararına karşı sergilenen hazımsızlık…

Anamuhalefet Genel Başkanı’nın, cümle marjinal örgütleri sokağa, teröre çağırması…

“Vali itlik yaptı.”

“Ahmaklar… (YSK üyeleri için)”

“Bana tatil yakışıyor.”

Karşımızda bir kibir abidesi, megaloman var. Kafdağı’nın zirvelerinden temaşa ediyor, hepimizi ve bütün Türkiye’yi.

Kerameti kendinden menkul… Her bildiği doğru, her hatası hikmet taşıyor. Sorgulanamaz, soru bile sorulamaz.

Çanakçı gazeteciler bile, nazikçe sordukları basit soruların cevabını, şiddetli bir azar ve aşağılanma olarak alıyor.

Akıl ve havsala sınırlarını aşan zulümler için, ‘sözün bittiği yer’ diyoruz. Oysa şimdi, ‘sözün yeri’ de bitti.

Zulüm desek, az geliyor.

Katliam desek, zayıf kalıyor.

En somut ifade, ‘ordusuz ülke’ Almanya’nın eski Savunma Bakanı da olan, Avrupa Birliği Komisyonu Başkanı Ursula von der Leyen’den geldi: Avrupa’nın savunması için, acilen 800 milyar dolarlık silahlanmaya gidilecek.

Rusya-Ukrayna Savaşında saf değiştiren ABD tarafından cami önüne terk edilen Avrupa, şimdilerde ‘Rus tehdidi’ karşısında güvenlik arıyor... Rusya’ya yem edilen Ukrayna yetmemiş gibi, Avrupa devletleri, Türkiye gibi güçlü bir ülkenin (teşbihte hata olmasın) arkasına saklanma çabasına girdi.

Şimdilerde pek moda olan ‘güvenlik mimarisi’ arayışının bir cephesinde bu var. Öteki cephede ise; işe yarar bir Avrupa ordusu kurgulama isteği… Daha önce niyet beyanı, bizzat Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron tarafından dile getirilmişti.

Bir tarihte, Fransa’nın Küresel Baronlarca ‘ittirilmiş’ Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron ağzından kaçırmıştı: “NATO’nun beyin ölümü gerçekleşti…”

O günün şartlarında, NATO’nun beyin ölümünden ziyade, Macron’un ‘beyin sulanması’ üzerinde durulmuştu.

Sonradan ‘beyin ölümü’ mevzusunda çark etse de Macron’un fışkırttığı gerçeklik, şimdilerde yaşlı Avrupa’nın önüne kaya gibi düştü.

Sene 1991… CHP’nin ‘ara dönem partisi’ olan SHP, PKK’nın siyasî sözcüleriyle seçim ittifakı yapıyor ve onlardan 23’ünü TBMM’ye taşıyor.

Sonrası; Kürtçe yemin krizi… Leyla Zana, Hatip Dicle, Orhan Doğan, Remzi Kartal gibi figürlerin siyasî hayatımıza boca edilmesi…

Bitti mi? Mümkün değil… SHP/CHP ileri gidenleri, arada bir ‘Kürt Raporu’ başlığı altında hazırladıkları fitne tohumlarını, siyasî ve toplumsal hayatımıza bir zehir olarak akıtmayı sürdürdü.

Gülünç buluyoruz, fakat mesele çok ciddi. İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun ‘Cumhurbaşkanı Adayı’ diye ilan edilmesi, aslında kimsenin umurunda değil.

Sorun, Türk Demokrasisine kaybettirilen seviyedir. 23 senedir iktidarda olan bir siyasî harekete karşı seçenek olması gereken parti, acı vericidir ki, bir kişinin şahsî kariyer hesaplarına kurban ediliyor.

Seçime henüz 3 yıl var. İmamoğlu kendini, neredeyse ‘Cumhurbaşkanı’ ilan etti.

Baştan ifade edeyim: ‘Salağa yatmak’, muhatabına hakaret amaçlı bir deyim değil; işine gelmeyen bir konuda ‘mevzuyu anlamamış’ gibi yaparak, topu taca atma anlamı yüklenebilecek bir deyimdir.

Bu zorunlu izahatı; CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in, ‘PKK’nın tasfiyesi sürecine’ dair tuhaf beyanları üzerine değerlendirmelerimin, mecrasından saptırılmaması için yapma gereği duydum.

CHP Genel Başkanı Özel, PKK elebaşı Öcalan’ın, örgütün silah bırakması ve lağvedilmesi çağrısından pek hoşnut olmamış gibi görünüyor. Elbette, silah bırakma konusuna cepheden karşı çıkması mümkün değil. Onun yerine, yaşanan gelişmelerin arkasında ‘bazı hinlikler’ olduğu intibaını uyandırma peşinde… Tam olarak şöyle demişti, CHP Genel Başkanı:

İkinci Dünya Savaşı bitiminden bu yana çok rahat yaşadılar. Hak etmedikleri, beleş bir refah sürdüler. ABD ve Türkiye, ‘NATO ittifakı’ kapsamında, kibirli Avrupa’ya güvenlik sağladı.

Deyim yerindeyse, ekmek elden su gölden geçindiler. Sahip oldukları teknolojik üstünlük gibi fırsatları, dünyanın Güney ve Doğusuna karşı tepe tepe kullanarak, aslında hiç hak etmedikleri bir devran sürdüler.

Lakin deniz bitti. Donald Trump’ın ABD Başkanlığı, yaşlı ve kibirli Avrupa’nın karizmasına esaslı çizikler attı.

Türkiye, sosyolojik geçmişi 1840’lara kadar uzanan ve son 40 yılımızı da yaptığı terör eylemleriyle karartan, uluslararası bir terör şebekesini bitirmek için, çok önemli bir hamle yaptı.

Ayrılıkçı terörü sonlandırmayı ve terör örgütünün kendini feshetmesini hedefleyen strateji, öyle ayaküstü alınmış bir kararın ürünü değil. Tersine, geride kalan uzun yıllara dayalı tecrübelerin ışığında ve dünya siyasî gidişatını da dikkate alarak, Türk Devleti için en doğru zamanda başlatılmış, Devlet Aklı’na dayanan bir büyük stratejiden söz ediyoruz.

Girilen yolun sonu, PKK terör örgütü ve ilintili tüm yapıların tasfiyesini öngörüyor.