12 Yaşındaki Çocuk Ve Zengin Adam

Öğle güneşi, Şehrin üzerine yakıcı bir şekilde vuruyor, şehri sıcağa ve toza boğuyordu. Nehrin aşağısında, yalın ayaklı bir çocuk olan Aurelio omzunda asılı çuvalıyla çatlak patikada yavaşça yürüyordu. Derdi bela aramak değildi; sadece birkaç kuruşa satabileceği boş şişeleri bulmaktı.Gömleği yırtıktı, teni güneşte geçen uzun günlerden bronzlaşmıştı ve yüzü kir içindeydi. Ama koyu renk gözlerinde yoksulluğun asla söndüremeyeceği bir kıvılcım vardı; ninesi Ümit Nine’nin her zaman hayran olduğu o sessiz güç.Onun vefat edeli üç ay olmuştu. Üç aydır Aurelio, parklardaki banklarda uyuyor, artık yemekleri yiyor ve kendi kurallarıyla hayatta kalmayı öğreniyordu“Oğlum,” diye anlatırdı ona büyükannesi, “fakir olmak asla onurunu kaybetmek için bir bahane değildir. Her zaman ekmeğini helal yoldan kazanmanın bir yolu vardır.”Bu sözler onun pusulası olmuştu.Sıradan Bir GünO öğleden sonra nehir yavaşça akıyordu, yüzeyi sert güneş altında parıldıyordu. Aurelio kenarda çömelmiş, kamışlar arasında sıkışmış bir plastik şişeye uzanıyordu. Büyükannesinin yemek şarkılarından birini mırıldanıyordu, sesi yumuşak ve tanıdık.Sonra ani bir gürültü sessizliği bozdu — insanlar panik içinde bağırıyordu. Aurelio başını kaldırdı ve köprünün yakınında bir kalabalık gördü. Biri suya işaret ediyordu. Koyu takım elbiseli bir adam çırpınıyor, çaresizce su sıçratıyordu. Akıntı güçlü değildi ama yüzmeyi bilmiyordu. Parlak ayakkabıları bir kez parıldadı, sonra çamurlu su onu aşağı çekti.İnsanlar çığlık attı ama kıpırdamadı. Bazıları telefonlarını çıkardı. Diğerleri sadece bakakaldı.Hiç tereddüt etmeden Aurelio çuvalını bıraktı ve koştu.DalışYalınayak, nehir kıyısına doğru sprint attı. Biri “Çocuk, dur!” diye bağırdı ama dinlemedi.Tek bir hızlı hareketle Aurelio suya daldı.Soğuk onu sertçe vurdu ama ileri doğru itti. Adamın ağır takım elbisesi suyla dolmuş, onu daha derine çekiyordu. Aurelio bacaklarını tekmeledi, uzandı ve adamın kolunu yakaladı.Adam panikle mücadele etti ama Aurelio sıkıca tuttu, bir kolunu göğsüne doladı; balıkçıların ağlarını çekişini gördüğü gibi. Yavaş yavaş yabancıyı kıyıya doğru çekti.Sonunda sığ suya ulaştıklarında adam çöktü, şiddetle öksürüyordu. Kravatı gevşek sarkmış, altın saati güneş ışığında süzülüyordu.İnsanlar alkışladı. Bazıları tezahürat yaptı. Diğerleri sahneyi telefonlarıyla çekti. Aurelio sadece çamurda oturdu, hızlı hızlı nefes alarak adamın nefesini toplamasını izledi.Takım Elbiseli Adam Kısa süre sonra iki güvenlik görevlisi yokuş aşağı koştu, “Efendim Alberto Varquez!” diye seslenerek. Adamı kaldırdılar, omuzlarına bir havlu sardılar.Aurelio ismi hemen tanıdı. Don Alberto Varquez — şehrin en zengin iş adamlarından biri. Yüzü her yerdeydi: billboard’larda, TV reklamlarında, gazetelerde. Umar Şehri’ndeki inşaat sahalarının yarısına sahipti.Varquez sersemlemiş görünüyordu ama gözleri Aurelio’nunkilerle buluştuğunda yumuşadı.“Sen… beni kurtardın,” dedi sessizce.Aurelio omuz silkti. “Boğuluyordunuz.”“Adın ne, oğlum?”“Aurelio. Aurelio Mendoza.”Milyoner çocuğu inceledi — yırtık kıyafetlerini, çamurlu bacaklarını, korkusuz gözlerini. Sonra neredeyse hayranlıkla, “Aurelio Mendoza. Bu ismi unutmayacağım,” dedi.Her Şeyi Değiştiren Ziyaretİki gün sonra Aurelio pazarda bir meyve satıcısına kasaları taşımaya yardım ediyordu ki siyah bir araba yakında durdu. Takım elbiseli bir adam indi.“Aurelio Mendoza sen misin?” diye sordu.Aurelio donakaldı, hâlâ bir muz kasası tutuyordu. “Evet, efendim.”“Bay Varquez seni görmek istiyor.”Kısa süre sonra Aurelio, kurtardığı adamın çatı katı ofisinde duruyordu — şehir arkasında camdan bir deniz gibi yayılıyordu.Varquez nazikçe gülümsedi. “Bunun ne olduğunu biliyor musun?” Aurelio’ya bir zarf uzattı. İçinde tam burs belgesi vardı — özel bir okul için tam öğrenim ücreti, ayrıca kıyafetler ve yemekler.Aurelio’nun elleri titredi. “Neden bunu yapıyorsunuz?”Varquez pencereye döndü, sesi alçak: “Çünkü bazen bir çocuğun bir adama gerçekten neyin önemli olduğunu hatırlatması gerekir. Beni sadece nehirden kurtarmadın, Aurelio. Kendimi unutmaktan kurtardın.”Düşüşün Arkasındaki GerçekHaftalar sonra Varquez bir TV röportajında hikâyesini anlattı. Köprüde yalnız yürürken kayıp ve ihanet düşüncelerine gömülü olduğunu itiraf etti. Şirketi çöküşün eşiğindeydi. Arkadaşları ona sırt çevirmişti. Başarısının anlamını görmeyi bırakmıştı.“Dikkat etmiyordum,” dedi yumuşakça. “Vazgeçmeye yakındım. Ve sonra o çocuk — o cesur çocuk — ikinci bir düşünce olmadan atladı.”Bir an durdu, gözleri uzak: “Belki bu tesadüf değildi. Belki Tanrı onu gönderdi.”Yeni Bir BaşlangıçAurelio’nun hayatı hızla değişti. Varquez Vakfı ona küçük bir daire verdi ve yıllardır ilk kez okula kaydettirdi. İlk başta garip geldi — şişe toplamak yerine sınıflarda oturmak — ama hızlı öğrendi.Öğretmenler onu meraklı, kibar ve potansiyel dolu olarak tanımladı. “Lider yüreği var,” dedi bir öğretmen.Kurtarma hakkında sorulduğunda Aurelio gülümseyerek, “Herkes aynısını yapardı,” derdi.Ama herkesin yapmayacağını herkes biliyordu.Tutulan Bir SözAylar sonra Don Alberto Varquez, yoksul çocuklar için yeni bir burs programını duyuran halka açık bir tören düzenledi. Programı Aurelio’nun büyükannesinin adıyla Umar Programı olarak adlandırdı.Sahneye çıkan Aurelio yumuşak ama gururla konuştu:“Büyükannem derdi ki, onur altından daha değerlidir. Bugün nihayet ne demek istediğini anlıyorum.”Seyirciler ayağa kalktı, Varquez çocuğun omzuna elini koydu. “Hayatımı kurtardın, Aurelio,” diye fısıldadı. “Şimdi başkalarına birlikte yardım edelim.”Çocuk ve NehirYıllar geçti ama Umar Şehri halkı yalınayak nehre dalan çocuğu asla unutmadı. O gün nehrin kendisi değişti derlerdi — suları artık donuk ve unutulmuş değil, yeni bir anlamla parlaktı.Aurelio büyüdü ve Umar Programı’nın ilk mezunlarından biri olarak mühendis oldu. Şirketi, bir zamanlar onun gibi yaşayan aileler için uygun fiyatlı evler inşa etti — umuttan başka bir şeyleri olmayanlar için.Bazen her şeyin başladığı aynı nehir kıyısını ziyaret ederdi. Güneş ışığı sakin suda parıldar, o da sessizce gülümserdi.“O gün sadece bir milyoner kurtarmadım,” diye anlattı bir muhabire. “Bir adam kurtardım — ve o da beni kurtardı.”Bir zamanlar onu görmezden gelen şehrin kalbinde Aurelio Mendoza’nın adı bir hikâyeden fazlası oldu.Cesaretin — ne kadar küçük, ne kadar yalınayak olursa olsun — kaderin akışını değiştirebileceğinin bir hatırlatıcısı oldu.

12 Yaşındaki Çocuk Ve Zengin Adam

On iki yaşındaki Aurelio pahalı takım elbiseli bir adamın nehre düştüğünü gördüğünde, bu cesur hareketinin sadece şehrin en güçlü milyonerinin hayatını değil, kendi geleceğini de sonsuza dek değiştireceğinin farkında değildi.